Toen de dorpsdichter werd aangesteld verging hem dra het lachen en staarde hij verschrikt in de spiegel. Niet zijn onfrisse aanblik noch zijn schamel voorkomen baarden hem zorgen. Wel de toon, de juiste toon, die moest hij vinden. Immers, hoe spreekt een dorpsdichter tot zijn dorpsgenoten?

Vaderlijk, met baard en diepe, zware stem: ‘Vrienden dorpelingen, het leven is als de wind… ongrijpbaar en vluchtig’. Of plechtstatig, koninklijk? ‘Waarde dorpsgenoten, mijn lieve echtgenote en ik, wensen jullie een zalig kerstfeest’. Of beter nog, visionair, aangeraakt door spirituele inspiratie met vibrerende stembanden:  ‘I have a dream’ …

Het moet juist zijn, die toon, zodat alle mensen uit Kortenberg zich kunnen herkennen in zijn woorden, glimlachen soms, omwille van een onverwachte twist of ontroerd de glooiende heuvels van ons dorp voor ogen zien in zijn geschriften.

De hoge hoogte van Den Tomme waar de wind soms raast, verhalen fezelt, huizen zich samen tegen de heuvel leggen. Of de kasseien dreef van Everberg naar Kortenberg, prinselijk mooi met een dak van takken, een erehaag van lente tot herfst. En zelfs de kleinste steeg of straat, waar haast geen mens of hond passeert. Ook daar is hij geweest.

Op een dag staat hij voor je deur. ‘Aangenaam. Dorpsdichter is de naam.’

‘Ik heb je huis gezien. De bomen en de wolken in je lucht. Vertel mij jouw verhaal.’