Volbeda (1990) schrijft met Oever zijn debuut. Het werd warm onthaald en verdiende zelf een plaatsje op de shortlist als genomineerde voor de Boon Literatuurprijs. De schrijver heeft een verhaal samengesteld uit gevoelige brieven geschreven door Jip. Die tiener worstelt met een tekenopdracht die tijdens de meivakantie moet gemaakt worden. Jip houdt van tekenen, dus lijkt teken een zelfportret een makkelijke opdracht. Maar om een zelfportret te tekenen, moet je natuurlijk weten wie je bent. En laat dat net een lastige vraag zijn voor zowat elke tiener, zo ook voor Jip. 

Het verhaal van Jip start op een vrijdag. Elke dag word je verwelkomd door een prachtige zwart-witillustratie waarna je een afwisseling van kortere en langere gevoelige brieven krijg. Impressies van de dag, plaatsen die werden bezocht, dingen die zijn gezegd en gedaan, en vooral vragen over zichzelf en over het leven krijgen een plaats in de brieven. Ook Oever, een vriend die verhuisde, en een nieuwe jongen uit Jips klas, komen vaak aan bod.

Deze briefroman is vlot geschreven. Volbeda maakt geen gebruik van zware zinnen en moeilijke woorden. Dat maakt het net zo leesbaar en waardevol. Het boek zit doorspekt van heel mooie zinnen zoals een beschrijving van spullen uit een rommelkom die worden beschreven als Dingen die tussen kwijt en bewaard in zitten. Of Het is makkelijk om mensen te tekenen die je niet echt mag. Dan is het niet zo erg als het mislukt. Ik kan bijna de hele klas goed tekenen. Veel van wat Volbeda wilt zeggen, wordt tussen de regels meegegeven. Je wordt meegenomen in de zoektocht van een tiener naar zichzelf. Over het botsen op dingen, en het anders voelen. Over de schoonheid in het leven en over zoeken en al dan niet vinden wie je bent. 

In 2018 won Ludwig Volbeda de Gouden Penseel voor het boek Fabeldieren, geschreven door Floortje Zwigtman. In 2021 won hij de Gouden Penseel voor Hele verhalen voor een halve soldaat, geschreven door Benny Lindelauf. Ludwig heeft een fascinatie voor alles dat klein is, zoals knoopjes en kevers, iets wat je zeker merkt in de fijne, prachtige illustraties die Oever rijk is. Van de prachtige meikever op de cover tot de prachtige schets van een gebroken eitje. Alles past precies. De tekst klopt. En dat maakt het eindresultaat net zo mooi.