De terechtstelling van een IJslandse vrouw in de vroege negentiende eeuw vormt het waargebeurde uitgangspunt van deDe laatste rituelen, de eerste roman van de Australische Hannah Kent. De IJslandse vrouw, die in het boek Agnes Magnúsdóttir heet, was betrokken bij de moord op twee mannen. Een van hen was Natan ...
De terechtstelling van een IJslandse vrouw in de vroege negentiende eeuw vormt het waargebeurde uitgangspunt van deDe laatste rituelen, de eerste roman van de Australische Hannah Kent.
De IJslandse vrouw, die in het boek Agnes Magnúsdóttir heet, was betrokken bij de moord op twee mannen. Een van hen was Natan Ketilsson, bij wie Agnes werkte op de boerderij. Hij was een omstreden figuur: tovenaar, genezer, vrouwenversierder - volgens sommigen kreeg hij zijn naam van satan zelf.
Kent schakelt tussen de intieme Agnes-monologen en een verteller in de derde persoon die de context laat zien waarin de vrouw haar laatste weken uitzit. Omdat het winter is en de grond te bevroren is om te graven, wachten Agnes' rechters met de terechtstelling. Ze spendeert die tijd bij een boerengezin dat door de overheid verplicht wordt om haar te herbergen.
Spirituele bijstand krijgt ze van een onervaren dominee die zich aangetrokken voelt tot de veroordeelde. Hij is een zwakke schakel in…Lees verder
De terechtstelling van een IJslandse vrouw in de vroege negentiende eeuw vormt het waargebeurde uitgangspunt van deDe laatste rituelen, de eerste roman van de Australische Hannah Kent.
De IJslandse vrouw, die in het boek Agnes Magnúsdóttir heet, was betrokken bij de moord op twee mannen. Een van hen was Natan Ketilsson, bij wie Agnes werkte op de boerderij. Hij was een omstreden figuur: tovenaar, genezer, vrouwenversierder - volgens sommigen kreeg hij zijn naam van satan zelf.
Kent schakelt tussen de intieme Agnes-monologen en een verteller in de derde persoon die de context laat zien waarin de vrouw haar laatste weken uitzit. Omdat het winter is en de grond te bevroren is om te graven, wachten Agnes' rechters met de terechtstelling. Ze spendeert die tijd bij een boerengezin dat door de overheid verplicht wordt om haar te herbergen.
Spirituele bijstand krijgt ze van een onervaren dominee die zich aangetrokken voelt tot de veroordeelde. Hij is een zwakke schakel in dit verhaal, een schim die niet tot leven komt.
Het verhaal licht op in de delen die Agnes vertelt. 'Alles wat ik nog heb, laat ik zinken en ik verdwijn onder water. Als ik spreek, zal het in luchtbellen zijn', klinkt het uit de mond van de belezen Agnes die verknocht is aan poëzie en oude IJslandse sagen.
Kent is sterk wanneer het gaat om de zintuiglijke beleving van haar personage, haar lippen 'gespleten als brandhout'. Het noorden van IJsland met zijn donkerte, zijn ijs en vuur is een fascinerend landschap.
Deze roman doet denken aan andere victoriaanse verhalen over vrouwelijke gevangenen,Affiniteit van Sarah Waters ofAlias Grace van Margaret Atwood. Kents roman is niet zo vernuftig als die van Waters, niet zo intens en veelzijdig als die van Atwood.
Het drama waarover Agnes geleidelijk en met enige terughoudendheid vertelt, is minder verrassend dan je zou hopen. Het zijn vooral de lyriek van deze debutante, haar gevoel voor natuur en zinderende details die bijblijven.
Sinds 2009, toen de prijs naar het diepzinnigeThuis van Marilynne Robinson ging, staan alle winnende titels in de eerste plaats voor leesplezier en toegankelijkheid.De laatste rituelen past in dit recente rijtje en maakt een reële kans.
HANNAH KENT
De laatste rituelen.
Vertaald door Martine Vosmaer en Karina van Santen, Cargo, 336 blz., 19.90 ? (e-boek 14,99 ?). Oorspronkelijke titel: 'Burial rites'.
¨¨¨èè
Verberg tekst