In Brisingr gaat de strijd van de Varden met het Rijk verder. De laatste drakenrijder Eragon en zijn draak Saphira spelen daarbij uiteraard een cruciale rol, maar zij zullen de verdorven koning Galbatorix alleen kunnen verslaan wanneer de Varden de steun krijgen van de elfen, de dwergen en de Urgalls. Dit derde deel van de 'Erfgoed'-cyclus, waarvan het eerste deel Eragon verfilmd is, staat vooral in het teken van Eragons zoektocht naar verdere steun. Steun van die volken, maar ook de steun van kennis en een echt drakenrijderszwaard. Om het verhaal in beweging te houden, zijn er nog wel wat andere verwikkelingen, waaronder vooral die van Roran, de pleegbroer van Eragon. Het boek eindigt met de strijd om twee steden, waarbij ze opnieuw worden geconfronteerd met Murtagh en zijn draak, en waarbij deze keer ook de koning zelf ingrijpt. De uiteindelijke uitslag zal in het volgende en normaal gezien laatste deel van deze serie verteld worden.

Brisingr beslaat 570 bladzijden en heeft dus wat betreft volume zeker iets te bieden voor de fantasylezer die graag langdurig wegzakt in een fantasiewereld waarin zich een heroïsche strijd voltrekt. Maar als lezer heb je best niet al te veel van dit soort fantasyverhalen gelezen, want in dat geval zou Brisingr weleens saai kunnen zijn. Christopher Paolini beschrijft alle gebeurtenissen tot in het kleinste detail, maar het zijn jammer genoeg niet de meest spectaculaire gebeurtenissen. Als het verhaal honderd bladzijden korter was geweest, was het wellicht acceptabele ontspanningslectuur geweest, zoals het eerste deel Eragon. Maar nu is het allemaal een beetje teveel. Te veel woorden, te veel voorspelbaarheid, te veel bekende patronen en beelden. En de stijl op zichzelf biedt hiervoor ook geen compensatie. Het talent van Paolini lijkt ten onder te gaan aan de commerciële druk om snel dikke boeken af te leveren. [Paul Van Leeuwenkamp] Verberg tekst

In dit derde deel van de serie 'Het Erfgoed'* zetten Eragon en zijn draak Saphira de strijd tegen de tiran Galbatorix voort. Het boek bevat een afwisseling van gevechtsscènes en lange gesprekken. De personages hebben de neiging om breedsprakig te zijn, zodat een gesprek over de eigenschappen van het ideale zwaard bijvoorbeeld wel zes pagina’s in beslag kan nemen. Het boek wekt de indruk een voorbereiding te zijn op de finale in een volgend deel: hoewel er veel in gebeurt, lijkt de auteur beslissende ontwikkelingen en gevechten voor zich uit te schuiven. De beschreven schermutselingen schijnen vooral te dienen om de spanning op peil te houden. Wel verwerft Eragon een nieuw zwaard, dat hij Brisingr (het woord voor ‘vuur’ in de Oude Taal) noemt en waaraan het boek zijn titel ontleent. Bevat een kaart en een lijst met woorden en zinnen in de talen van de verschillende volkeren. Het omslag is in de opvallende stijl van de vorige boeken (draak op wisselend gekleurde achtergrond). Ondanks de opgenomen samenvatting van de vorige delen, is dit deel moeilijk zelfstandig te lezen. Door zijn omvang, de lange dialogen en het gebrek aan richting, is dit boek soms taaie kost, ook voor de doorgewinterde fantasyfan. Vanaf ca. 15 jaar. Verberg tekst